Percorrer o tempo. Visións contemporáneas do Camiño

Partindo dos mitos relixiosos que inspiran o Camiño de Santiago e o seu simbólico final no Pórtico da Gloria, establecín un percorrido fotografiando nos dous extremos da ruta xacobea mozárabe: Almería e Galicia. Un principio e un final, alfa e omega, dous opostos nos que a través de encontros casuais e programados nos que se enfrontan as miñas fantasías coa realidade. A través dunha serie de recreacións en torno ás nocións bíblicas do paraíso, o limbo, o purgatorio ou a prometida gloria que sucede á morte, fun na búsqueda dunha vertente espiritual representada historicamente como un conto, unha advertencia para o sometemento ao poder e a expansión relixiosa.

Os creyentes xorde da iniciativa de facer o Camiño de Santiago con persoas que experimentaron unha pena de prisión. A intención é a de reflexionar sobre a moral colectiva que se establece mediante o sistema xudicial -lóxica do castigo- e súa herdanza no dogma de fé, a relación entre ambas e a súa influencia nos sentimentos de culpa, castigo e arrepentimento. O percorrido establécese como un encontro onde o camiño é o escenario que enmarca
a teatralidade coa que Stoyan A. e Valentin F. se relacionan representando dous arquetipos.

Última etapa é un traballo sobre o territorio e a paisaxe que reciben ao peregrino durante o seu último esforzo por chegar á Catedral de Santiago. Tamén é, accidentalmente, un retrato da Galicia rururbana actual. O vídeo componse das fotografías tomadas durante as saídas, sons rexistrados durante estes percorridos e gravacións de peregrinos obtidas da internet. O obxectivo é xerar un encontro entre dúas subxectividades, a do habitante de Santiago e a do peregrino que se achega á súa meta.

Caliza indaga na pegada da pedra como materia ao redor do Camiño de Santiago que conduce aos peregrinos ata Santiago de Compostela. É unha película documental con elementos de peza científica que indaga no feito que se apunta no libro V capítulo VI do Códice Calixtino, no que se relata que os peregrinos que acudían a Compostela recollían unha pedra calcaria nas montañas de Triacastela e levábana ata o final do Camiño en Santiago para obter cal que se destinaba á construción da Catedral de Santiago.

A partir do estudo das referencias históricas e iconográficas do contexto do Camiño de Santiago e de Galicia, propoño unha nova visión a través de composicións fotográficas híbridas.
Esta serie é un intento de viaxe inmóbil arrolada no tempo e o espazo, onde as formalizacións de presenza e ausencia desbordan as súas normas. Unha colisión quimérica de elementos, unha realidade duplicada á marxe. Imaxe da imaxe, como un eco. Esta peregrinaxe segue sendo unha aprendizaxe da travesía.

A tempestade. Dúas mulleres, tres voces e o camiño. Unha curtametraxe constituída por dous corpos, o texto e as imaxes, que dialogan entre sí e representan a idea do Camiño de Santiago, o lado mental e poético, cuestionando e tratando de resolver problemas da vida, da nosa existencia.

Esta serie propón unha actualización do mapa espiritual e un percorrido polas novas formas de fe que se atopan na península ibérica. Unha exploración de maneira non exhaustiva dos novos lugares santos minoritarios e periféricos á igrexa católica, os novos milagres e as expresións relixiosas dunha España aberta a outras culturas e outros panteóns. Sen posibilidade de calibrar o dogma e avaliar unha crenza por encima doutra, o proxecto visita espazos nos que se materializa a fe mesturada coa superstición. Un panorama da fe nun país no que as montañas levan séculos sen moverse.

Yo no sé lo que busco eternamente —título tomado dun poema de Rosalía de Castro— é unha deriva audiovisual a través do Roteiro da Prata do Camiño de Santiago. Realizouse nunha situación inédita, en plena pandemia, na que non era posible atopar ningún peregrino nin visitar moitos lugares significativos do camiño. Pero este escenario sen actores, se seica algunha persoa na súa cotiandade, era tamén unha oportunidade para atoparse dunha maneira máis crúa coa paisaxe, os sons da natureza, as bestas do camiño… e, na relación con eses elementos, talvez a nós mesmos.

Amarillo Atlántico é a variedade única de granito da Serra da Groba, situada ao longo da costa máis meridional e rectilínea de Galicia e lugar de paso de camiños iniciáticos desde a cultura sumeria. Pola súa riqueza e descoñecemento, constitúe un gran libro de pedra no que se ocultan sabedorías ancestrais e poderosas forzas cosmo-telúricas que permaneceron no proceso cultural como residualidades do rústico, resistindo á división ortodoxia-idolatría. Imaxes fixas e en movemento combínanse e tinguen do propio material fílmico resignificando estas nocións relacionadas co amor pola insondabilidad do salvaxe, pero estruturalmente asimiladas como ilusión e ignorancia.

The Stop Game é unha curtametraxe sobre unha presidiaria que fai o Camiño de Santiago para conseguir a súa liberdade. En lugar de ser acompañada por un titor, leva un dispositivo de seguimento por GPS que rastrexa os seus movementos e vixíaa de lonxe. Na súa viaxe atopa un mundo que lle é descoñecido e do cal sente excluída. Mentres camiña, oímos a voz dunha muller maior que reflexiona sobre a experiencia do cárcere, profundando no sinsentido e na interminable espera do recluso. Mirando á natureza, trata de atopar sentido ao que viviu e, finalmente, de atopar a súa propia liberación do peso do seu pasado.